...περίεργο κεφάλι. Ζαλισμένο για καιρό έχοντας αναλωθεί σε ταξίδια χωρίς αξία. Με αγάπη...να κάθεται σε μία γωνία και να χαζεύει...να παρατηρεί δίχως να μιλάει και δίχως να νοιάζεται που το θεωρούν αναίσθητο και δύστροπο. Η απορία όμως εκεί...πάντα η ίδια. Σπάνια προσπαθούν να σε κοιτάξουν στα μάτια...να σε διαβάσουν έχοντας ανοιχτή μόνο αυτή τη σελίδα. Τις περισσότερες φορές ξεφυλλίζουν όλες τις υπόλοιπες στα γρήγορα, εκτός από αυτήν! Αυτή την μία και μοναδική που καθρεφτίζει την ψυχή σου. Χαμένα χρόνια να βρω απάντηση...πολλά. Τώρα απλά δηλώνω την ύπαρξη της δίχως να ψάχνω το γιατί. Το κεφάλι...παραμένει περίεργο. Και μου αρέσει. Το λατρεύω σ αυτή του την μορφή. Απορρίπτει πολλά...δέχεται λίγα. Λίγα, λιτά...με ουσία.